Fan Vancouver nei Fryslan...

Aan al het goeds komt een einde, zo ook aan ons avontuur in Canada. 4 juli zijn Antje en ik op het vliegtuig gestapt van Williams Lake naar Vancouver om vervolgens door te vliegen naar Phoenix en daar over te stappen op het vliegtuig naar Londen. Na een vlucht van 9 uur kwamen aan in Londen en hebben we nog een uurtje gevlogen naar Amsterdam. En dan, na een reis van ongeveer 30 uur in totaal was het tijd om afscheid van elkaar te nemen en van Schiphol naar Friesland te gaan.

In de laatste week verbleven we op de ranch van Marion, buurvrouw van Steve en Emily, omdat op de B&B 2 nieuwe vrijwilligers kwamen. Aan ons de taak om op het huis, de honden, paarden, katten en tuin te passen terwijl Marion een trektocht te paard maakte door de Rocky Mountains met een vriendin. Op donderdag kwam zij weer thuis en dat was ook de dag dat de rodeo begon; The 90th annual Williams Lake Stampede!

Dit grootse evenement wordt ieder jaar in de stad georganiseerd en cowboys uit heel Canada en Amerika doen mee - al vanaf de leeftijd van 9 jaar! Woensdag had ik nog fijn (kuch) een zonnesteek maar vrijdag was die gelukkig alweer over en konden we 's avonds naar de rodeo. Wát een spektakel, echt ongelooflijk. De wilde verhalen over dat de paarden, stieren en koeien niet goed behandeld zouden worden zijn absoluut een broodje aap verhaal. Deze dieren zijn goed gevoed en verzorgd en ook al hebben ze tijdens hun optreden wel enige stress, voornamelijk bij de paarden is duidelijk te zien dat ook zij er plezier aan beleven. Oortjes naar voren en gáán, kun je ze zien denken... Juist de onderdelen waarbij er daadwerkelijk gereden wordt zoals het barrel racen en de mountain race zijn in mijn ogen het minst diervriendelijk. Bij het barrel racen heeft het paard een zeer strenge bijzetteugel en is menig paard te hysterisch om ook maar aan iets anders te kunnen denken dan zo hard mogelijk om die tonnen heen scheuren. Bij de mountain race worden 4 paarden door hun ruiters met een rotgang naar beneden gejaagd - 5 minuten in denderende galop van een heuvel af rennen met een eveneens strakke bijzetteugel en daarbij meerdere zweepslagen ontvangen lijkt mij schadelijker en naarder voor een paard dan 8 seconden bokken, springen en rennen.

Het weekend van de rodeo was er 1 om nooit te vergeten. De sfeer, de cowboys, de geur van leer vermengd met aarde, dieren en zweet, de vrolijke toeschouwers van het geheel en 's avonds feesten in de Let 'r Buck Saloon; alles was zoals het hoorde te zijn.

Zondag 3 juli hebben Antje en ik een barbecue gegeven voor onze nieuwe Canadese vrienden. Of moet ik zeggen, nieuwe Canadese familie :-) Op deze manier konden we iedereen nog even zien alvorens we de volgende dag op het vliegtuig zouden stappen. Het is een heel bijzonder gevoel om in zo'n korte tijd zoveel nieuwe mensen te leren kennen en het gevoel te hebben alsof je ze al je hele leven kent. We hebben een fantastische tijd gehad met z'n allen waar ik heel dankbaar voor ben en met een warm gevoel op terugkijk. Een tijd die hopelijk een vervolg gaat krijgen wanneer wij weer naar Canada gaan, of wanneer zij naar Nederland komen! Wie weet wat de toekomst brengt... Het enige wat ik weet, is dat dit een tijd was om nooit te vergeten. Ik had nooit gedacht dat mijn reis naar Canada zo bijzonder zou worden en ik ben vreselijk blij dat ik samen met Antje de stap heb gezet om van een idee, werkelijkheid te maken.

Iedereen bedankt voor het lezen van mijn belevenissen en wie weet tot een volgende keer!